“GEÇMİŞE DÖNÜP BAKTIĞIMDA O ZOR GÜNLERİ YAŞAMAMIŞ GİBİ HİSSEDİYORUM”
Herkese merhaba,
Bizim maceramız oğlum 30 aylıkken başladı. Bebekliğinden 18. aya kadar her şeyimiz normaldi. Sonrasında kendi dünyasında oynar, etrafına ve ismine tepkisiz kalır, dönen cisimlere ilgi duyar oldu. Başlarda normal geliyordu geçer diye düşünüyorduk fakat öyle olmadı. Gün geçtikçe daha da artışlar oldu. Artık bizi görmüyor, duymuyordu. Çırpınmalar, garip sesler, huysuzluklar, kafasına ve kulaklarına vurması da dahil oldu. Çevremizin de tepkisiyle korkularımızla birlikte bir nöroloji uzmanına gittik. Kısa bir muayene sonrasında otizmden şüphelendiğini hemen çocuk psikiyatrisine gitmemizi söyledi. O gün çok üzülüp ağladığımızı, kaldıramadığımızı hatırlıyorum. Araştırmalar sonucunda bir çocuk psikiyatristi bulup muayene olduk. Düzenli eğitim ile çok büyük değişimler yapabileceğimizi anlattı. Bir tanıdık vasıtası ile yolumuz Algı eğitimle kesişti. 2016 Haziran ayında derslerimize başladık. Başlarda zorlandık ama mucizelere şahit olduk. Öğretmenlerimizin sabrı ve ilgisi sayesinde takıntılarımızı bir bir yendik. Yenerken yeni takıntılar edindik ama hepsinin üstesinden gelmeyi başardık. Biz bu kurumda büyüdük ve her şeyimizi öğretmenlerimizden öğrendik. Kelimelerimiz bile yoktu. Emine, Evrim ve Melis Hanımın emeği üzerimizde çok, onlara teşekkür ediyorum iyi ki hayatımıza dokundular. Oğlum şu an 8 yaşında 2. Sınıf kaynaştırma öğrencisi, okumayı ve yazmayı öğrendi. Matematikte 4 işlem yapabiliyor, soruları ve sorunları bağımsız çözmeye çabalıyor. Uzun ve anlamlı cümlelerimiz var. Arkadaşları ve öğretmenleri ile iletişimi çok iyi. Daha güzel yerlere geleceğimizi çok iyi biliyorum. Geçmişe dönüp baktığımda o zor günleri yaşamamış gibi hissediyorum. Sabrınızı ve umudunuzu kaybetmeyin. Umarım bu mektup birileri için bir adım ve ışık olur.